Patricia Clarkson: Cenię życie nieprzewidywalne. Wolę bourbona od seksu

– Nigdy nie chciałam wyjść za mąż ani mieć dzieci. Urodziłam się bez tego genu w sobie – choć Patricia Clarkson ma na swoim koncie kilkadziesiąt ról filmowych i teatralnych, dopiero ostatnie lata zrobiły z niej prawdziwą gwiazdę. Drugiego planu.

Pod koniec grudnia skończy 60 lat. Choć urodziła się w wielodzietnej rodzinie jako najmłodsza z pięciu sióstr, bardzo ceni sobie stan wolny i – jak mówi w licznych wywiadach –  ślub  i dzieci nigdy nie były czymś, czego pragnęła od dziecka.  Jest za to bardzo związana z liczną gromadką swoich siostrzeńców.

Patricia Clarkson urodziła się 29 grudnia 1959 roku w Nowym Orleanie. Jej matka udzielała się politycznie i społecznie, a ojciec pracował w administracji stanowej szkoły medycznej. Rodzina ze strony matki ma baskijskie i litewskie korzenie. Starsze siostry Patricii Clarkson uczęszczały razem z nią do lokalnej szkoły średniej.

„W ósmej klasie zaczęłam grać w teatrze i to było jak podróżowanie do obcego kraju, który wydaje się być domem. Pamiętam prawdziwą falę szczęścia”

Rodzina Patricii cały czas trzyma się razem i jest dla niej wielkim wsparciem. „Mam dużo stabilności oraz rodzinę, przyjaciół i kilku niesamowitych mężczyzn z którymi byłam.  Mając tyle sił stabilizujących, mogłabym jeździć na rollercoasterze”.

W późnych latach 70-tych Clarkson podjęła studia logopedyczne na stanowym uniwersytecie Luizjany, ale później zdecydowała się uczyć aktorstwa, co ostatecznie zaprowadziło ją do nowojorskiego Fordham University. W 1985 roku ukończyła prestiżowe Yale School of Drama należące do Ligi Bluszczowej.

Patricia Clarkson
Presley Ann/Getty Images

„Idę tam, gdzie mnie niesie. Jeśli trzeba kobiety eleganckiej, młodej, albo walczącej z rakiem czy naćpanej hipiski, przy odrobinie szczęścia dam radę oddać to twarzą. To jest piękno gry aktorskiej – może się udać”

Później zaangażowała się w produkcje na Broadway’u „The House of Blue Leaves”, „Eastern Standard” oraz „Wolf-Man”. W 1987 roku zagrała w filmie Briana De Palmy pt. „Nietykalni” obok Kevina Costnera.  Uważa ten film za swój aktorski debiut. Później zagrała w piątym  filmie z serii o Brudnym Harrym, „Pula śmierci”.

Lata 90-te były dla niej szczególnie trudne. Dopiero w 1995 roku dostała  epizodyczną rolę w kultowym „Jumanji”, a w 1998 roku w „Sztuce wysublimowanej fotografii”. Otrzymała wtedy nagrodę Independent Spirit  dla najlepszej  aktorki drugoplanowej.

„Byłoby miło odnieść sukces mając 20 lat. Ale miło jest też walczyć z losem”

Z czasem Clarkson zaczęła być rozpoznawalna i ceniona za role matek i żon. Produkcje takie jak „Raised in captivity”, “The ride down Mt. Morgan” oraz “Three days of rain” zaowocowały udziałem w “The Maiden’s Prayer” i nagrodą Drama Desk Award. W 1999 roku zagrała rolę chorej żony strażnika więziennego w „Zielonej mili”.

„Byłam często wybierana do ról matek z przedmieścia. (…) Myślę, że wrosłam w mój głos, twarz i moje ciało dopiero z wiekiem”

W 2001 roku, za rolę siostry głównego bohatera w „Sześć stóp pod ziemią”, Clarkson otrzymała dwie nagrody Emmy. Wtedy jej kariera nabrała jeszcze większego rozmachu. W 2003 roku zagrała w filmach „Dróżnik”, „Wizyta u April” oraz „Dziewczyny z krwi i kości”. Za rolę w „Wizycie u April” została uhonorowana nominacją do Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej i nagrodą Sundance Film Festival.

„Myślę, że większość ludzi postrzega mnie jako poważną osobę, która ma dookoła siebie pewną aurę. Prawda jest taka, że jestem zupełnie nienormalna. Chciałabym, żeby ludzie mogli widzieć moje szaleństwo”

W 2004 roku Clarkson zebrała wiele pochwał po produkcji „Tramwaj zwany pożądaniem”, gdzie wcieliła się w rolę Blanche DuBois. W 2010 roku wystąpiła obok Leonarda DiCaprio w filmie „Wyspa tajemnic” Martina Scorcese, gdzie zagrała uciekinierkę z zakładu psychiatrycznego. Po reżyserowanej przez Willa Glucka komedii „Łatwa dziewczyna”, obiecała grać we wszystkich jego produkcjach. W 2011 roku wystąpiła w „To tylko seks”, a trzy lata później – w „Annie”.

„Jestem pewna swojego ciała (…) sceny nagości są przedłużeniem postaci. (…) Czuję się dobrze będąc po 50-tce. Wiem, że kobiety naprawdę walczą ze swoim wiekiem, ja staram się nie. Nie sądzę, żeby moja kariera opierała się na wyglądzie, chociaż grałam kilka naprawdę pięknych kobiet”

Patricia Clarkson „Elegia”

Pełne spektrum umiejętności Patricii Clarkson jest szczególe widoczne w jej produkcjach z ostatnich lat. W 2014 roku wróciła na Broadway, by zagrać w „The Elephant Man” obok Bradleya Coopera. Została za to odznaczona nagrodą Tony dla najlepszej aktorki teatralnej. W tym samym czasie zagrała krytyczkę literacką, która uczy się jeździć autem w komediodramacie „Nauka jazdy” oraz w dystopijnym „Więźniu labiryntu”.

„Im bardziej się starzejesz, tym bardziej szczęście nie jest po twojej stronie, zwłaszcza, jeśli jesteś kobietą w biznesie”

W 2017 roku zagrała drugoplanową rolę w „The Party” Sally Potter”, za co otrzymała British Independent Film Award. W tym czasie wystąpiła w jednym z sezonów bijącego rekordy popularności „House of cards”. Na planie tego filmu zaczęła umawiać się z aktorem Darwinem Shawem, ale nie sformalizowała tego związku.

„Nigdy nie chciałam wyjść za mąż ani mieć dzieci. Urodziłam się bez tego genu w sobie”

W 2019 roku serial „Ostre przedmioty”, w których zagrała obok Amy Adams, przyniósł jej Złoty Glob  w kategorii najlepszej aktorki drugoplanowej w serii telewizyjnej. Sukcesy zmusiły ją do zmiany trybu życia: „Wszystko trochę zwariowało. Naprawdę muszę myć włosy, nie mogę wyjść z domu bez odrobiny pielęgnacji. Noszę kapelusz i okulary! To takie tandetne, ale naprawdę pomaga.”

Patricia Clarkson nie ukrywa, że z powodu deklarowanej niechęci do małżeństwa i dzieci przez lata była przedmiotem wielu niewybrednych ocen ze strony otoczenia.

„Najbardziej seksistowscy ludzie wysyłają sygnały podprogowe i subtelne. Kiedy mówię, że jestem samotna, dziwią się, że stać mnie na moje mieszkanie. Przecież nie zapłaciła za mnie bajkowa wróżka z dyniowej karocy!”

Jej zdaniem ludzie ciągle nie wiedzą, gdzie umieścić kobiety, które sprzeciwiły się konwencjom: „Teraz jest trochę lepiej, ale wciąż szokuje. Jestem wolnym duchem. Żyję bardzo niekonwencjonalnym życiem i obrywam za to z procy i łuku.”

„Fajnie jest mieć kobiety, szczególnie starsze, w swoich projektach. Kobiety, które zdobywają nagrody i dobrze sobie radzą. Jestem bardzo podekscytowana przyszłością naszej branży. Bardziej niż kiedykolwiek”