Problem, jak mogłoby się wydawać, nie jest mały. Bo dziewczyny o małym biuście najczęściej dzielą się na dwie grupy. Jedne zakładają stanik push-up, dodając sobie wizualnie miseczkę wyżej, innym widok odznaczających się sutków nie przeszkadza. Czy noszenie stanika przy biuście określanym jako „mały” jest potrzebne? Społeczny przymus czy uzasadnienie zdrowotne? Porozmawiałam z Brafitterką Anną Biecką ze Świata Bielizny – Brafitteria Brzoza.
Wiele kobiet po zdjęciu stanika czuje ulgę. Z niewiadomej przyczyny, bo w końcu dobrze wiemy, że biustonosz powinien być odpowiednio dobrany i wygodny. Mimo wszystko, bez niego czujemy się lżej. Problem zaczyna się właśnie wtedy, gdy ten źle dobrany zamiast pomagać – szkodzi.
Jakie są konsekwencje źle dobranego biustonosza?
Zaczynając od samych bólów – kręgosłupa, karku, ramion – po zmiany w tkance piersiowej. Jeżeli kobieta o pełniejszym biuście źle dobierze obwód biustonosza, to cały ciężar piersi jest uniesiony na ramionach. Odczuwa wówczas napięcie w górnych partiach pleców. Do tego mogą dochodzić podrażnienia skóry przez wrzynające się ramiączka bądź przez zbyt luźny obwód biustonosza, który przesuwa się, powodując otarcia. Można mówić również o wielu problemach z postawą ciała. Bo na logikę – jeśli nas coś ciągnie do przodu, to siłą rzeczy w pewnym momencie poddajemy się temu i pochylamy ciało, zamiast stać prosto.
Właścicielki małych piersi również mogą być narażone na problemy z postawą, pomimo tego, że ich biust jest mniejszy, o wiele lżejszy i rzadko powoduje problemy z obciążeniem przodu ciała. Jeśli jednak kobieta z małym biustem nie jest zadowolona z wyglądu swoich piersi, może odruchowo przyjmować zgarbioną postawę, która może powodować ból.
„Do pracy byłoby nieelegancko tak przyjść”
No dobrze, czyli o konsekwencjach źle dobranego biustonosza już wiemy. Ale to wciąż niewyjaśnione pytanie: „czy kobiety o małym biuście w ogóle go potrzebują?”. Zanim skonsultowałam się z ekspertką, zajrzałam na fora internetowe, co piszą o tym dziewczyny. Okazało się, że moje wątpliwości są spójne z koleżankami „z sieci”.
Narzucone przez społeczeństwo?
Rozumiem społeczny aspekt noszenia biustonosza, w końcu nie chcę sprawiać wrażenia „panny bez klasy”. Potrzebowałam jednak wyjaśnienia od brafitterki, czyli indywidualnej doradczyni, który zajmuje się właściwym dopasowaniem stanika do rozmiaru i sylwetki kobiet.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Czy mając mały biust, faktycznie należy nosić stanik?
Anna Biecka ze Świata Bielizny – Brafitteria Brzoza: Oczywiście. Dobrze dopasowany biustonosz to kwestia zdrowia a nie tylko wyglądu. Przy małym biuście w grę wchodzi potrzeba podtrzymania. Niezależnie od rozmiaru brafitterka powinna dobrać odpowiedni rozmiar biustonosza, ponieważ każdy biust ma inne potrzeby.
Czym kierować się przy wyborze biustonosza?
Przy mniejszym biuście świetnie sprawdza się biustonosz typu kopa, który pozwala optycznie powiększyć piersi. Push up natomiast pozwala je wyeksponować. Dobór stanika w tym wypadku zależy nie tylko od samego rozmiaru, ale również od kondycji biustu.
Chodzę na siłownię, uprawiam sport. Biust mi nie przeszkadza, czy wówczas mogę zrzucić stanik?
Nie, w zależności od uprawianego sportu, dobieramy odpowiedni biustonosz. Mniej intensywne dyscypliny typu joga nie wymagają dużego usztywnienia. Natomiast intensywny sport, np. taniec wymaga stanika, który spełni specjalną funkcję tzn. podtrzymania biustu i utrzymania go na swoim miejscu. Jest na rynku wiele biustonoszy sportowych z taką funkcją, np. Shock Absorber.
Zatem już wiem. Niezależnie jaki masz biust, biustonosz należy zakładać. Nie tylko dla wyglądu, ale przede wszystkim zdrowia. Indywidualnie dopasowany, wygodny i taki, który wizualnie nam się podoba. Niezależnie, czy jest to presja społeczeństwa, czy kolega z pracy patrzy na ciebie krzywo. Chodzi o zdrowie, a to najważniejsze.
Czy trenujesz w sportowym staniku?
Zobacz także
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Zdarzają się sytuacje, że pacjent nie powie lekarzowi wszystkiego, a powie pielęgniarce” – mówi Anna Szczypta, krajowa konsultantka w dziedzinie pielęgniarstwa epidemiologicznego
„W 93,5 proc. byłam osobą nieżyjącą. W jednej chwili straciłam wszystko. Ale po stracie też jest życie” – mówi Aleksandra Cymerman, która pomaga osobom dotkniętym traumą
„Zawsze noszę w torebce cukierki chili”. O życiu z chorobą schizoafektywną opowiada Dorota Solarska, autorka książki „Artystka przetrwania”
