Kłopot ze znalezieniem partnera do biegania? Jeśli masz czworonoga, problem z głowy. Nikt nie będzie równie wiernym i entuzjastycznym kompanem. Dzięki tym radom bieganie z psem będzie łatwiejsze!
Bieganie z psem przynosi korzyści dla obu stron. Dla psa jest to doskonała szansa na spożytkowanie energii. Dla ciebie – dodatkowa motywacja, która pozwoli ci utrzymać wyznaczony reżim treningowy. Moje psy już na sam mój widok w biegowych ciuchach dostają spazmów radości – nie ma lepszego motywatora! Wykorzystaj te rady, aby między tobą a psem wytworzyła się symbiotyczna, sportowa więź.
Odpowiednia rasa
Na dłuższe treningi najlepiej nadają się psy krótkowłose, średnich rozmiarów. Są rasy, które zostały stworzone specjalnie do celów związanych z bieganiem (polowania, zaprzęgi), np. husky czy różne rodzaje chartów. Doskonale nadają się także gończy polski, znany labrador retriever, beagle i oczywiście jak najbardziej każdy „kundel” o odpowiedniej budowie. W każdym przypadku warto przed rozpoczęciem biegania odwiedzić weterynarza w celu skontrolowania stanu zdrowia psa.
Gotowość psa
Aby bieganie było dla psa bezpieczne, musi on osiągnąć dojrzałość układu ruchowego. Dlatego jeśli twój pies jeszcze rośnie – nie ryzykuj jego zdrowia i wróć do idei wspólnego biegania za kilka miesięcy. Duże psy mogą stać się gotowe do biegania dopiero po około 20 miesiącach życia.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Ze smyczą czy bez?
Smycz będzie niezbędna, jeśli masz zamiar biegać w parku, rezerwacie czy uczęszczanym przez innych biegaczy miejscu. Puszczanie psa wolno wymaga zarówno pewności co do jego posłuszeństwa, jak i odpowiedniej trasy, na której jest to dozwolone. W każdym przypadku pewniejszym towarzyszem jest wytresowany, reagujący na komendy pies, który nie boi się kontaktów z innymi przedstawicielami swojego gatunku.
Uwaga na łapy
Pies nie zatrzyma się, widząc szkła na drodze. Podobnie nie będzie narzekał na obtarcia. Ciężar dbania o jego łapy spada na ciebie. W czasie biegania należy zwrócić szczególną uwagę na nawierzchnię, a po powrocie obejrzeć łapy i ocenić ich stan. Zalegająca na drogach i chodnikach sól może się przyczynić do problemów żołądkowych, jeśli twój pies liże łapy po bieganiu.
Byle nie przegrzanie
Pies nie oddaje ciepła w ten sam sposób co człowiek. Zamiast pocić się całą powierzchnią ciała, psy mogą oddawać ciepło tylko poprzez oddech i niewielką ilość przez łapy. Nie jest to tak wydajne jak proces termoregulacji u człowieka. Co to oznacza? Podczas biegania w upale musisz zachować szczególną ostrożność. Zwróć uwagę na oddech psa – jeśli nie zwalnia podczas odpoczynku, może to wskazywać na przegrzanie. Bieganie wczesnym rankiem lub wieczorem może się okazać dobrym rozwiązaniem.
Pies potrzebuje wody
Sprawa niby prosta i oczywista, wymaga jednak wzięcia butelki i elastycznej miski, którą można wcisnąć do kieszeni. Możesz także spróbować dawać psu wodę prosto z butelki, lekkim strumieniem wlewając mu ją do pyska.
Odpowiednia dieta
W przypadku psa, na szczęście, problem jest o wiele prostszy niż w przypadku człowieka. Dobrze zbilansowana, dobrej jakości karma zrobi swoje. Pamiętaj, że pies trenujący ma zwiększone potrzeby żywieniowe – możesz urozmaicić jego dietę także surowym lub przegotowanym mięsem. Ważne tylko, żeby nie dawać psu jeść na godzinę przed treningiem.
Regeneracja
O ile nie jest konieczne ani zatrudnianie trenera personalnego dla swojego psa, ani rozpisywanie mu planu treningowego, o tyle warto zadbać o jedno – odpowiedni czas odpoczynku między treningami. Jeśli jesteś już doświadczonym biegaczem, a pies dopiero zaczyna, warto robić mu dwu-, trzydniowe przerwy, w czasie których jego organizm zdąży się zregenerować.
Udostępnij znajomym psiarzom
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Zdarzają się sytuacje, że pacjent nie powie lekarzowi wszystkiego, a powie pielęgniarce” – mówi Anna Szczypta, krajowa konsultantka w dziedzinie pielęgniarstwa epidemiologicznego
„W 93,5 proc. byłam osobą nieżyjącą. W jednej chwili straciłam wszystko. Ale po stracie też jest życie” – mówi Aleksandra Cymerman, która pomaga osobom dotkniętym traumą
„Zawsze noszę w torebce cukierki chili”. O życiu z chorobą schizoafektywną opowiada Dorota Solarska, autorka książki „Artystka przetrwania”
