Zima bez chorób? Marzenie rodziców. Magicznego sposobu na uniknięcie wirusów nie ma, są za to patenty, aby nie zarażać innych lub przynajmniej ryzyko zarażenia zminimalizować.
Gdy przeziębione dziecko parska, kicha i pokasłuje, jest prawie pewne, że za chwilę parskać będzie pół grupy przedszkolnej lub klasy. Choroba nie wybiera, ale żeby nie podać jej dalej, trzeba wiedzieć, jak kichać. A wy wiecie?
Maluch kaszle i kicha. Pierwszy odruch? Strofujące „zasłoń buzię!”. Nie posłucha – źle, bo za chwilę zarazki osiądą na najbliżej znajdujących się ludziach i przedmiotach (w sklepie na półkach, w szkole na ławkach, w autobusie na poręczach i siedzeniach). Posłucha – wcale nie lepiej, bo w powszechnym rozumieniu zasłonięcie buzi to nakrycie jej dłonią. Potem taka rączka wędruje na klamkę, na blat stołu, do pojemnika z klockami, a z nią wędrują wirusy.
Prawidłowe kichanie (według zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia!) to kichanie w zgięcie łokciowe. Ta część ciała nie tylko doskonale osłoni nos i usta, ale ma przynajmniej jeszcze jedną zaletę. Nie dotykamy wielu rzeczy łokciem, prawda? A gdy nie dotykamy, wirusy nie mają jak rozprzestrzenić się po otoczeniu i zarażać dalej.
Oczywiście kichać i kasłać można w jednorazową chustkę, pod warunkiem, że maluch zdąży ją wyciągnąć z kieszeni i że chusteczka będzie naprawdę jednorazowa, a więc po użyciu natychmiast trafi do kosza, albo w dłoń, jeśli natychmiast umyje się ręce. Ale które dziecko po każdym kichnięciu będzie ochoczo pędzić do łazienki?
Zobacz także
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Podoba Ci się ten artykuł?
Polecamy
„Ewakuowaliśmy zwierzęta wśród ostrzałów, nie wiedząc, czy uda nam się tym razem dotrzeć do celu”. O ratowaniu kangurów i żółwi w środku nieludzkiej wojny w Ukrainie mówi Timofey Kharchenko
„Divorce party może być jak publiczny spektakl mający na celu 'odczarowanie’ sytuacji społecznie uznawanej za porażkę”. O tym, czy rozwód zawsze musi oznaczać traumę, mówi socjolog prof. Mariola Bieńko
„Przez całe życie była toksyczną osobą, w każdej roli: pracownika, koleżanki, siostry, córki. I toksyczną mamą” – opowiada 35-letnia Ada o swojej matce
