#zapobiegamydepresji wsparcie czy hipokryzja?

W ostatnim czasie w mediach społecznościowych pojawił się ruch #zapobiegamydepresji. Coraz więcej osób wyraża swoje wsparcie i zrozumienie osobom cierpiącym na depresję, deklarując: „moje drzwi są zawsze otwarte”. Czy faktycznie tak jest? Czy wiedząc, że nasi znajomi, przyjaciele przeżywają trudne chwile, umielibyśmy pomóc – bez oceniania, bez krytyki i unikając słów „przesadzasz”, „weź się w garść”? Czy nie jest hipokryzją obiecanie wsparcia, wówczas gdy sami przyczyniamy się do depresji, poprzez hejt i cyberprzemoc? 

#zapobiegamydepresji to nowy łańcuszek, który z założenia ma mocne przesłanie – zapobieganie depresji. Osoby, które udostępniają poszczególną treść, deklarują przyłączenie się do inicjatywy i gotowość okazania wsparcia bliskim i znajomym, którzy cierpią na depresję.

Nie jest dobrze cierpieć w ciszy

Łańcuszek #zapobiegamydepresji zawiera odważne i klarowne obietnice: zawsze będziesz mile widziany, możesz dzwonić, przychodzić, wtulić się w ramiona. Osoby co raz liczniej udostępniają, jednak czy zdając sobie sprawę ze słów, pod którymi się podpisują? A może jest to prowizoryczne poczucie człowieczeństwa osób pozostających w nadziei, że jednak nie będą musieli poświęcić bezinteresownie swojego czasu?

W pędzie życia często nie zauważamy małych sygnałów. Brakiem czasu usprawiedliwiamy ograniczony kontakt z przyjacielem, SMS zamiast spotkania, przelotne „jak tam”, oczekując jeszcze krótszej odpowiedzi. Czy facebookowa deklaracja pomocy obowiązuje wówczas wtedy, gdy oglądamy mecz lub ulubiony serial w telewizji? Czy nie reagując na SMS znajomego lub odmawiając spotkania, nie bagatelizujemy potrzeby i sygnałów, że ktoś potrzebuje pomocy lub po prostu naszej obecności? Przecież drzwi są zawsze otwarte…

Według szacunków Światowej Organizacji Zdrowia depresja zajmuje czwarte miejsce na liście najpoważniejszych problemów zdrowotnych świata. W Polsce dotyka 10 procent dorosłych. Na co dzień nie zauważamy osób chorych, bo większości z nas towarzyszy smutny wyraz twarzy. Inicjatywa ruchu #zapobiegamydepresji jest słusznie zauważonym problemem społecznym, ale czy sami jesteśmy gotowi wziąć ciężar drugiej osoby na siebie i jej pomóc? Czy w życiu codziennym nie okazujemy zbyt srogich ocen: „on jest leniwy, jemu się nie chce”, „nic jej nie jest, przesadza”, „wszystko ma a narzeka”?

Czy wydając codziennie oceny czyjś wyborów, krytykując życie i obgadując, jesteśmy autentyczni w swoich facebookowych obietnicach? Czy nie jest hipokryzją obiecanie wsparcia, wówczas gdy sami przyczyniamy się do depresji, poprzez hejt i cyberprzemoc? 

Zobacz także: Jak pomóc osobie z depresją?

Nie trzeba czekać, aby ktoś wyszedł z inicjatywą. Nie trzeba pisać, że można na kogoś liczyć, a swoim zachowaniem pokazywać to każdego dnia. Można zadzwonić, odwiedzić bez zapowiedzi, przysiąść się do samotnej osoby w kawiarni i po prostu zapytać „jak mija dzień”, można być po prostu dla kogoś miłym. Ale można także udostępnić skopiowaną treść z hasztagiem #zapobiegamydepresji i stworzyć dobry wizerunek swojej osoby przed znajomymi.