Zasłonięte okna, często zakryte kocem, aby żaden promyk słońca nie dotarł do wnętrza, słabe światło w środku, drzwi zamknięte na zamek, ich próg nie był przekraczany od długiego czasu. To Hikikimori – osoby które wybrały samotność, izolując się od świata. Komfort i bezpieczeństwo odnajdują jedynie w czterech ścianach swojego pokoju, łącząc się ze światem przez Internet, bo zwykła rozmowa jest dla nich zbyt trudna. – Shakaiteki Hikikomori nie jest jednak chorobą psychiczną – mówi psycholog.
Hikikimori wycofują się z życia społecznego, zamykając się w czterech ścianach swojego pokoju. Nie wychodzą przez pół roku lub dłużej. Niektórzy nie wychodzą z pokoju nawet kilka lat, uciekając przed społecznymi relacjami. Nie chodzą do szkoły, pracy, ze światem kontaktują się jedynie przez Internet lub telefon, tworząc pozory podtrzymywania kontaktów. Starają się unikać nawet mieszkającej z nimi rodziny. Jeśli wiedzą, że są narażeni na spotkanie kogoś z bliskich, rezygnują nawet z wyjścia do toalety, załatwiając sprawy fizjologiczne w swoim pokoju.
Jak udaje im się tak żyć? Zdają się na całkowitą opiekę finansową rodziców, którzy w trosce o ich zdrowie zostawiają im nawet posiłki pod drzwiami. Jeśli Hikikimori mieszka sam, zamawia jedzenie przez Internet, prosząc o zostawienie go pod drzwiami, aby nie być narażonym na spotkanie drugiego człowieka. Przychodzi im to tym łatwiej, ponieważ często w zamkniętym pomieszczeniu przestawia im się tryb dnia, przez co funkcjonują w nocy.
Jak zaznacza psycholożka Katarzyna Binkiewicz – według literatury, Hikikomori to osoby, które przez okres minimum pół roku pozostają poza wszelkimi interakcjami społecznymi. Hikikomori wycofują się, nie utrzymują i nie nawiązują relacji społecznych. Jednak, jak zaznacza Binkiewicz, możemy mówić o pewnych różnicach ich w funkcjonowaniu. Część Hikikomorich nie jest w stanie opuszczać swojego domu, ale większość wychodzi z domu, jednocześnie nadal pozostaje poza siecią interakcji społecznych. Osoby te mają trudności w nawiązywaniu kontaktów, podtrzymywaniu rozmowy, źle czują się, gdy ktoś na nie patrzy. Relacja z drugim człowiekiem napawa ich lękiem.
I am pleased to takeover #womeninphoto instagram feed this week and will be posting some photos from my #ongoing project…
Gepostet von Maika Elan am Montag, 16. Oktober 2017
Hikikimori – skąd wzięło się to zjawisko?
Samo słowo Hikikimori powstało z połączenia dwóch japońskich słów „hiku” – wycofywać się, rezygnować i „komoru” – ukryć się. Hikikimori jest uważane za chorobę cywilizacyjną i obejmuje coraz większą liczbę młodych ludzi.
Shakaiteki Hikikomori to termin, który przywędrował do nas z Japonii, a jego twórcą jest znany japoński psychiatra – Tamaki Saito. W uproszczeniu moglibyśmy przetłumaczyć go jako „wycofanie społeczne”. W Polsce określenie Hikikomori pojawiło się stosunkowo niedawno i mam wrażenie, że jego definicje i rozumienie są często dalece odbiegające od pierwotnego znaczenia.
Największa skala problemu widoczna jest w Japonii. Szacuje się, że jest tam ponad milion Hikikimorich, jednak i w Polsce ich liczba wciąż rośnie. Młodzi ludzie przytłoczeni wymaganiami, jakie stawia przed nimi społeczeństwo, wolą wkroczyć w bezpieczną sferę pokoju. Japończycy czują na sobie ogromną presję już od najmłodszych lat. Większość rodzin decyduje się na jedno dziecko i w nim pokłada wszelkie nadzieje i ambicje. Młodzi Japończycy, jako małe dzieci muszą pilnie się uczyć, by zdobyć jak najlepsze wykształcenie, a następnie w większości pracować w korporacji na najwyższych obrotach. W Japonii populacja jest bardzo wysoka, więc aby się wybić, trzeba być najlepszym. Panuje więc przymus odniesienia sukcesu.
Wyznacznikiem jest także dominująca kultura męskich wzorców, którym chłopcy muszą sprostać, przez co większość Hikikimori to właśnie mężczyźni. To ogromne wyzwanie – rywalizacja, wysoka poprzeczka, stresujący tryb życia i brak czasu na odpoczynek, sen czy zabawę sprawia, że presja jest zbyt duża, dlatego młodzi ludzie bojąc się, nie radzą sobie z wyzwaniami codzienności i zaczynają prowadzić życie w czterech ścianach.
In the picture is Riki Cook, 29 years old, a 3-years-hikikomori.Hikikomori, literally ‘pulling inward, being…
Gepostet von Maika Elan am Mittwoch, 26. Oktober 2016
Etiologia powstania tego terminu i problemu jest wieloczynnikowa. Możemy tu mówić zarówno o wpływie czynników biologicznych, jak i psychospołecznych. Silna presja czasu i sukcesu, współczesny styl życia, wymagania, pęd, lęk przed zranieniem czy odrzuceniem, wcześniejsze negatywne doświadczenia w relacjach z ludźmi... To pewnie tylko niewielki obszar mogący mieć wpływ na rozpowszechnienie się problemu Shakaiteki Hikikomori. Ważne jest jednak podkreślenie, że Shakaiteki Hikikomori nie jest chorobą psychiczną. Część Hikikomorich doświadcza również zaburzeń depresyjnych czy lękowych, ale zaburzenia te są zazwyczaj powodowane wtórnie przez wieloletnie wycofanie i izolacje, a nie są same w sobie przyczyną Shakaiteki Hikikomori.
Hikikimori – leczenie
Hikikimori najczęściej nie chcą się godzić na leczenie, ponieważ perspektywa wyjścia z pokoju jest dla nich przerażająca. Ponadto im dłużej pozostają w izolacji, tym bardziej się w tym poczuciu utwierdzają i coraz bardziej boją.
Leczenie Hikikomori jest możliwe, choć naukowcy nadal nie są zgodni, co do technik. W Japonii istnieje oddzielna instytucja zajmująca się problemem Shakaiteki Hikikomori. Część psychiatrów jest zdania, że niezbędne jest leczenie farmakoterapeutyczne, a następnie psychoterapeutyczne. Na drugim biegunie znajdują się specjaliści uważający za zupełnie zbędne leczenie farmakologiczne. Powstają także grupy wsparcia dla Hikikomorich. Shakaiteki Hikikomori jako współczesny problem cywilizacyjny jest obszarem, który już wymaga i myślę, że będzie wymagał coraz większego zaopiekowania i zaangażowania specjalistów. Jest to problematyka wymagająca interdyscyplinarnych działań terapeutycznych i środowiskowych.
W Japonii problem nasilił się tak mocno, że utworzono specjalną organizację New Start, która pomaga Hikikimori przez wysyłanie do nich terapeutek nazywanych „siostrami do wynajęcia”. Kobiety najpierw nawiązują kontakt z chorym internetowo, następnie coraz bardziej się do niego zbliżają. Piszą listy, które zostawiają pod drzwiami pokoju, potem miesiącami mówią do zamkniętych drzwi. W pewnym momencie Hikikimori daje namówić się na wizytę terapeutki, a po czasie na wyjście z pokoju, stopniowo przyzwyczajając do życia, robiąc zakupy, czy chodząc na spacery. Te kobiety są często jedynym ratunkiem na zwrócenie rodzinom samotnika.
Hi again, I am @maikaelan and I will continue posting @womeninphoto instagram this week. The next image is still from…
Gepostet von Maika Elan am Donnerstag, 19. Oktober 2017
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
Zobacz także
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Gdy mamy społeczeństwo o tak wyraźnie zaznaczających się nierównościach, naturalne jest to, że ludzie zaczynają się wkurzać” – twierdzi dr Mikołaj Ratajczak
„W Tanzanii część dzieci zbyt wcześnie urodzonych nie ma szans na przeżycie. Statystycznie co najmniej jedno z tych szczęśliwie urodzonych nie dożyje piątego roku życia” – mówi Małgorzata Olasińska-Chart
„Planuję posiłki na cały miesiąc. Oszczędzam mnóstwo pieniędzy i 20 godzin miesięcznie” – mówi Ania Grochowska, która zajmuje się edukacją finansową kobiet
