Inowrocław – gdyby nie tamtejsza solanka, nie byłoby jednego z polskich królów, a kuracjusze musieliby jeździć do Karlovych Varów

Badania archeologiczne dowodzą, że najstarsza w Europie tężnia solankowa działała tam już w czasach rzymskich. Nic dziwnego, że sól i nieodłączna przy jej produkcji solanka stały się produktem eksportowym tego miasta. Klimat jest tam nizinny, więc sprzyja pacjentom z problemami sercowymi, a kuracje solą i borowiną nie mają sobie równych już od kilku stuleci. Oto Inowrocław!

Pierwsze „świadectwo jakości” inowrocławska solanka dostała w 1450 roku. Kancelaria króla Kazimierza Jagiellończyka wydała wtedy dokument poświadczający zdrowotne walory wody w studni miejskiej. Prawie cztery wieki wcześniej, jak odnotowali kronikarze, wyjątkowe właściwości wody z Inowrocławia miały uzdrowić z niepłodności Judytę, żonę króla Władysława Hermana, matkę Bolesława Krzywoustego.

Infrastruktura kąpielowa z prawdziwego zdarzenia zaczęła powstawać w drugiej połowie XIX wieku. W 1875 roku z inicjatywy prawnika Zygmunta Wilkońskiego powstało Towarzystwo Akcyjne „Solanki Inowrocławskie”. Pierwszą decyzją spółki był zakup ziemi i budowa łazienek z 14-toma wannami do kąpieli. Park Solankowy, który miał na początku ledwie hektar powierzchni, wytyczył i zaprojektował w stylu francuskim Lucjan Grabski, miejscowy społecznik. W reklamowym folderze wydanym na otwarcie kurortu napisano, że „Solanki Inowrocławskie powołano do leczenia skrofulozy, reumatyzmu, chorób skóry i kobiecych”. Jak zbadano, skład i walory lecznicze inowrocławskiej solanki stawiały ją na równi z solanką z Karlowych Varów. W owym czasie nie trzeba było lepszej rekomendacji.

fot. NAC

fot. NAC

Przez kolejne dziesięciolecia uzdrowisko rozwijało się prężnie, czemu sprzyjała niesłabnąca moda na wyjazdy „do wód”. Zygmuntowi Wilkońskiemu kurort zawdzięczał też, rozebrany w latach 90. XX wieku, okazały gmach Zakładu Wodoleczniczego. Po jego śmierci uzdrowisko przeszło na własność miasta, a zarządzali nim kolejni dzierżawcy. W tym czasie wybudowano, także już teraz nieistniejący, budynek łazienek dla dzieci. Solankę doprowadzano tam rurociągiem z pobliskiej warzelni.

W dwudziestoleciu międzywojennym powstał zakład przyrodoleczniczy, gdzie do zabiegów wykorzystywano miejscową borowinę. To ugruntowało renomę miasta na soli. Powstała także muszla koncertowa, kolejne pensjonaty, a park znacznie się powiększył. Na szczęście II wojna światowa oszczędziła Inowrocław, więc większość XIX- i XX-wiecznej zabudowy uzdrowiska zachowała się do dzisiaj.

Inowrocław upodobali sobie nie tylko kuracjusze, ale także lekarze. Od 100 lat regularnie odbywają się tam konferencje lekarskie. Jednym z najbardziej znanych admiratorów inowrocławskich solanek był generał Władysław Sikorski. Na okłady z borowiny przyjeżdżała też Maria Konopnicka.

fot. NAC

fot. NAC

Współcześni kuracjusze także przyjeżdżają do Inowrocławia dla solanki i borowiny, a także innych peloidów. Do ich dyspozycji jest potężna, 300-metrowa tężnia, trzecia co do wielkości w Polsce, a spacer Aleją Dębów to bezpłatna inhalacja. Od 2012 roku warto odwiedzić także Ogrody Zapachów i Kolorów. Po Ciechocinku, który znajduje się ledwie 45 km dalej, Inowrocław jest kolejnym uzdrowiskiem tonącym w kwiatach. W Parku Solankowym co roku zakwita 100 tysięcy sadzonek, a wiele z prawie 5 tys. drzew to pomniki przyrody. Są też Ogrody Papieskie, zaprojektowane na wzór watykańskich.

Do Inowrocławia na rehabilitację trafiają osoby po udarach, wylewach i zawałach serca. Świetnie czują się tam ciśnieniowcy, bo miejscowy, nizinny klimat skutecznie obniża ciśnienie. Solny aerozol w okolicach tężni świetnie inhaluje drogi oddechowe. Zabiegi z wykorzystaniem solanki i borowiny polecane są osobom z problemami ortopedycznymi, diabetologicznymi, osteoporozą i otyłością.

fot. NAC

fot. NAC

Kuracjusze cenią sobie zgrupowanie wszystkich obiektów zabiegowych w pobliżu siebie. W 85-hektarowym Parku Solankowym wszystko jest na swoim miejscu – Zakład Przyrodoleczniczy, pijalnia, tężnia, palmiarnia, basen i terma, a także Teatr Letni, muszla koncertowa i tereny rekreacyjne: korty, plenerowe siłownie, ścieżki spacerowe i rowerowe. W pijalni warto napić się mineralnej „Inowrocławianki” i leczniczej „Jadwigi”, a także koniecznie przystanąć przed jedynym w Polsce pomnikiem Teściowej.