Priyanka Chopra: spałam w koronie, bo bałam się, że ktoś przyjdzie i ją zabierze

Kiedy była dziewczynką, jej ambicją było zostać czyjąś żoną. Kiedy dorosła, zamieniła Bollywood na Hollywood i wykorzystuje swoją sławę, by pomagać chorym na raka. – Mam niesamowite szczęście. Nie wiem, czy na nie zasługuję, ale wiem, że na wszystko ciężko pracowałam – mówi Priyanka Chopra.

Urodziła się w 1982 roku w Jhrkhand na wschodzie Indii w domu lekarzy wojskowych zatrudnionych przez indyjską armię. Ashok i Madhu Chopra byli często przenoszeni z miejsca na miejsce. Także Priyanka i jej młodszy o siedem lat brat nieustannie zmieniali szkoły i znajomych. Kiedy miała 13 lat, zamieszkała z ciotką w Stanach Zjednoczonych, gdzie uczyła się angielskiego i chodziła do amerykańskiej szkoły. Jej ciotka także dużo się przeprowadzała, Priyanka poznała więc różne oblicza Ameryki – od Newton, Massachusetts, przez Iowę i Nowy Jork. Bywało, że dzieci znęcały się nad nią z powodu koloru skóry i narodowości. W Bostonie kilkakrotnie wdawała się nawet w bójki z tego powodu i była zawieszona w prawach ucznia. Jak mówi, miała niskie poczucie własnej wartości i nie umiała dopasować się do grupy.

„Moje życie było uosobieniem niedoskonałości. (…) Byłam niezdarnym dzieciakiem, źle o sobie myślałam, miałam skromne pochodzenie i białe ślady na nogach, wiedziałam tylko jak ciężko pracować i uczyć się”

Po trzech latach wróciła do Indii, gdzie ukończyła szkołę średnią. Niedługo później wygrała lokalny konkurs piękności. Wzbudziła tak duże zainteresowanie fanów, że rodzice musieli wstawić w drzwi ich domu metalowe sztaby. Za konkursem poszły kolejne. W 2000 roku zajęła II miejsce w konkursie Femina Miss India, a prawdziwą sławę przyniósł jej zdobyty w tym samym roku tytuł Miss Świata. Chopra była piątą Hunduską w historii, która zdobyła to wyróżnienie i z dnia na dzień stała się znana na całym świecie.

„Kiedy zostałam Miss Świata, nie wierzyłam, że mi się udało. Przez jakiś czas spałam w koronie na głowie, bo bałam się, że ktoś przyjdzie i ją zabierze. Świat zmienił się dla mnie w minutę”

W ślad za nagrodą przyszły propozycje filmowe. W 2002 roku zadebiutowała w filmie „Thamizan” jako jedna z głównych bohaterek. „Nienawidziłam pracy nad tym filmem! Chciałam porzucić ten biznes zaraz po skończeniu zdjęć. Nie wiedziałam co robić i mówić – przyznawała w wywiadach.

Priyanka Chopra jako Miss Świata. Zdj: Michael Crabtree – PA Images/Getty Images

Rok później została zaangażowana do produkcji Bollywood „The Hero: Love Story of a Spy”, gdzie wystąpiła obok Sunny Deol i Preity Zinty. Film okazał się najbardziej kasową produkcją roku, choć krytycy mieli o nim różne, niekonieczne pochlebne opinie.  Kolejne produkcje z udziałem Priyanki – „Andaaz”, „Plan”, „Kismat” także nie miały najlepszych recenzji. Dopiero komedia romantyczna „Mujhse Shaadi Karogi” okazała się być komercyjnym sukcesem. Kolejne lata przyniosły wiele filmów z udziałem pięknej aktorki. Ostatecznie zagrała w ponad 50 produkcjach zrealizowanych w indyjskiej wytwórni i zdobyła wiele nagród i wyróżnień. Pięć razy otrzymała Nagrodę Filmfare, dwa razy Global Indian Film Awards i sześć razy International Indian Film Academy Award. Przyznano jej także pięć statuetek w najbardziej prestiżowym konkursie indyjskim, National Film Awards. Jest ponadto pięciokrotną laureatką Złotych Lwów.

„Wierzę, że przeznaczenie i ciężka praca idą ręka w rękę”

W 2015 roku Priyanka zamieniła Bollywood na Hollywood. Zagrała w serialu „Quantico” opowiadającym o rekrutach FBI. Ameryka zakochała się w niej od razu. Zebrała wiele pochwał za grę aktorską i oczywiście za urodę. Była pierwszą Hinduską zaangażowaną do takiej produkcji.

„Nie chciałam być stereotypem Hinduski, którą zawsze postrzega się przez Bollywood i hennę. To jest super! Kocham to w nas, kocham sari, kocham muzykę, hennę, taniec, ale to nie wszystko, czym jesteśmy”

Poza grą w filmach Priyanka zajmuje się także muzyką i śpiewem. Przekonał ją do tego ojciec z którym była bardzo związana. Po jego śmierci w 2013 roku zaczęła przekazywać pieniądze dla pacjentów chorych na raka w centrum zdrowotnym Nanavati. Dzięki jej wsparciu zbudowano tam specjalne skrzydło onkologiczne.

„(Rak) nie powinien zdarzać się nikomu. Jestem dumna, że będę kojarzona z pracą na rzecz walki z nim”

Chopra utrzymuje bardzo bliskie relacje ze swoją rodziną. Na rok przed śmiercią ojca zrobiła sobie tatuaż z napisem „Dziewczynka tatusia”. Praktykuje Hindu i często podróżuje ze swoim przenośnym ołtarzem.

W grudniu 2018 roku Priyanka wyszła za mąż za piosenkarza Nicka Jonasa. Ślubu udzielił ojciec pana młodego, który jest pastorem. Jonas od 13-go roku życia zmaga się z cukrzycą, bierze leki i używa pompy insulinowej. Jak mówiła niedawno na antenie ABC, jest zdyscyplinowanym pacjentem i nie utrudnia mu to aktywności fizycznej i koncertowania.  Przyznała jednak, że musiała nauczyć się żyć z chorobą męża, a przede wszystkim nie bać się jej.  „Po ślubie ze strachu budziłam się w nocy, bo cukier spadał u niego podczas snu” – mówiła w wywiadzie.

Chopra przekazuje 10 proc. swoich dochodów  fundacji „Priyanka Chopra Foundation for Health and Education”, która pomaga indyjskim dzieciom.  Walczy także o prawa kobiet i edukację dla dziewczynek w swoim kraju. Od 2006 roku jest ambasadorką UNICEF na rzecz praw kobiet, dzieci i dostępu do edukacji.

View this post on Instagram

#OOTD 1, #TheSkyIsPink promotions! In theatres Oct 11.

A post shared by Priyanka Chopra Jonas (@priyankachopra) on Sep 25, 2019 at 12:19am PDT

„Feminizm nie nienawidzi mężczyzny i go nie poniża. Nie twierdzi, że kobiety są lepsze. To apel o takie same szanse – chcemy móc podejmować te same decyzje i nie być za nie oceniane. Chcemy wolności, którą mężczyźni cieszą się od lat”

Obecnie Priyanka jest zaangażowana w dwa projekty Netflixa – adaptację powieści „The White Toger” Roberta Rodrigueza oraz film „We can be heroes”. Jest także producentką filmową. Wkrótce stacja ABC pokaże sitcom jej produkcji, który przedstawia życie Madhuri Dixit, jednej z najpopularniejszych aktorek Bollywood.

„Mam niesamowite szczęście. Nie wiem, czy na nie zasługuję, ale wiem, że na wszystko ciężko pracowałam. (…) Każdy dzień jest jak egzamin”