Diane von Fürstenberg: feministka w szlafrokowej sukience

Choć zaprojektowała tylko jedną sukienkę, w świecie mody jest prawdziwą królową. Jak sama podkreśla jest zdeklarowaną feministką, która pragnie ubierać swoje klientki w klasycznie kobiece sukienki.  Jej wybory sercowe mogłyby spokojnie stać się inspiracją do scenariusza filmowego. Poznajcie jedyną w swoim rodzaju  – Diane von Fürstenberg.

„Wrap dress” – wzorzysta, kopertowa sukienka – na przestrzeni lat stała się równie popularna co mała czarna Coco Chanel. Pierwszy model powstał w 1974 roku. Kolejne pokolenia zachwycają się  uniwersalizmem tego projektu.

Matka szlafrokowej sukienki urodziła się 31 grudnia 1946 roku w Brukseli jako Diane Simone Michelle Halfin w rodzinie Leona i Liliane. Matka Diane przeżyła obóz koncentracyjny Auschwitz a jej doświadczenia i droga życiowa była dla Diane inspiracją.  Jak mówi,  odziedziczyła po niej charakter i  wytrwałość.  Halfinowie nie byli bogaci, inwestowali jednak w wykształcenie córki. Diane uczyła się  m.in. w Szwajcarii, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii. Wtedy przeżyła też romans z koleżanką z klasy, Deanną.

„To była więcej niż sukienka, to był cały styl noszenia się. Projekt jest w gruncie rzeczy bardzo prosty, bo przypomina trochę togę. Wyróżnia ją tkanina, bo zrobiona z dżerseju pięknie modelowała sylwetkę” – opowiada o swojej sukience Diane.

Kopertówka stała się stylem życia młodych Amerykanek, bo zbiegła się w czasie z rewolucją obyczajową.  Ikoniczny model trafił do Metropolitan Museum of Art, największego i najstarszego muzeum Stanów Zjednoczonych. „Projektuję dla kobiety, która kocha być kobietą. Sukces zawodowy nie szedł w parze ze szczęściem osobistym.  Diane zyskała sławę i rozgłos, imprezowała w kultowym klubie Studio 54 i miała wiele romansów, problemów z narkotykami i skandali. Przez cały ten okres korzystała z pomocy astrologów, wróżbitów i znachorów. Romanse jej i jej biseksualnego męża sprawiły, że w 1975 roku zdecydowała się na separację, a w 1983  na rozwód, po którym straciła prawa do używania tytułu księżniczki. Przeszła wtedy przez poważny kryzys, który odbił się na jej biznesie i zmusił do zmienienia otoczenia.

W 1965 roku rozpoczęła studia ekonomiczne w Madrycie, rok później przeniosła się do Genewy, gdzie poznała swojego pierwszego męża, księcia Eduarda Egona von Fürstenberg, dziedzica fortuny Fiata. Zanim jednak za niego wyszła, prowadziła bogate życie seksualne, ostatecznie upewniając się w swojej biseksualności. Po ślubie z Egonem zyskała tytuł księżniczki.  Dzięki małżeństwu szybko awansowała do elity. Razem z mężem pozowała do okładkowego zdjęcia magazynu New York, była muzą Andy’ego Warhola. Nie chciała jednak pozostać w cieniu bogatego męża. „ Zdecydowałam się na karierę już kiedy wiedziałam już, że zostanę żoną Egona. Chciałam być sobą, nie tylko małą dziewczynką, która wyszła za mąż ponad stan” – mówiła po latach.

Po zalegalizowaniu związku z Eduardem Egonem Diane rozpoczęła staż pod okiem włoskiego projektanta Angelo Ferreti, gdzie zdobyła wiedzę i umiejętności związane z materiałami i zaprojektowała jedną ze swoich pierwszych kreacji. Po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1969 starała się znaleźć klientów i nawiązywać kontakty z osobami w przemyśle modowym, w tym z edytorską Vogue’a, Diane Vreeland. 

W 1970 roku w hotelu Gotham w Nowym Jorku odbyła się pierwsza wystawa projektów Diane, a już dwa lata później jej marka miała własne linie produkcyjne. Dzięki wsparciu przyjaciół i rodziny Diane reklamowała się na Seventh Awenue, a inspirowana wydarzeniami związanymi z aresztowaniem czarnoskórej działaczki Angeli Davis, zaprojektowała sweter na jej cześć.

W 1974 roku wypuściła na rynek projekt dżersejowej „wrap dress”, która miała  tak fundamentalny wpływ na świat mody, że tylko w ciągu dwóch lat sprzedano ponad 5 milionów kopertówek – sukienek bez guzików i zapinek, które  zdejmowało się równie szybko, jak wkładało i były tak tanie, że mogły je nosić zarówno księżniczki, jak i zwykłe dziewczyny z amerykańskiej prowincji.

Wraz z kryzysem małżeńskim, jej prężnie rozwijający się sukienkowy biznes zaczął podupadać a sama projektantka przeprowadziła się do Paryża, gdzie próbowała szczęścia w innych branżach.  Zaangażowała się w zarządzanie wydawnictwem Salvy, organizację i sprzedaż kosmetyków oraz linię jubilerską.

W 1994 roku zmiany na języku Diane okazały się być nowotworem. Lekarze chcieli wyciąć jej część policzka i szczęki, zostawiając z dużymi bliznami, ale odmówiła tej procedury poddając się kuracji radiologicznej.

Sukces w walce z rakiem zmotywował ją do przeprowadzenia zmian w swojej marce.  Nie przyszło to jednak łatwo, bo przez dwie dekady minimalistyczne trendy w modzie zepchnęły do lamusa „staroświeckie” modele Diane. W 1997 roku udało się ponownie zaprezentować kolekcję stworzoną na różnych aranżacjach kopertówki.  Odkurzone modele spodobały się córkom byłych klientek. W powrocie na salony pomógł Diane Barry Diller, który od 2001 roku jest jej mężem. 

 „On jest jak moja kopertowa sukienka, cokolwiek by się działo, nigdy mnie nie zawiódł. Gdy robiłam bilans moich mężczyzn, Barry zawsze wypadał najlepiej.”

Ich małżeństwo uważane jest za kontrowersyjne, bo Barry Diller jest zdeklarowanym homoseksualistą. Diane jest pierwszą kobietą, z którą zdecydował się związać. Wraz z dziećmi Diane, Tatianą i Alexandrem, prowadzi dom mody. Kreacje Diane nosiła m.in. Michelle Obama, Madonna, i Jennifer Lopez. W 2014 roku sieć E! wypuścił serię reality show „House of DVF” skupioną dookoła osób, które konkurowały ze sobą o możliwość bycia ambasadorem marki Diane. W 2016 roku Diane zaprojektowała stroje związane z kampanią prezydencką Hillary Clinton. Projektuje także linie dla dzieci.

Od 2006 roku Diane przewodniczy  Radzie Projektantów Mody w Ameryce, która nagradza najlepszych krawców i wspiera debiutantów.  Jak się powszechnie ocenia, ma nosa do odkrywania talentów i potrafi zaopiekować się młodymi twórcami.

Diane nie tylko projektuje, ale także pisze. W 1998 roku napisała swoją biografię, którą kontynuowała w 2014 roku.  Wydała także „Beds” o sypialniach najbogatszych i najbardziej znanych osób świata, „Baths” oraz „The Table”. 

Od 2018 roku marka Diane nie korzysta z prawdziwego futra, gadzich skór ani moheru ze względu na cierpienie kóz, z których sierści się go produkuje.