Ellen DeGeneres: lubię facetów takich, jak moja kawa – której nie pijam

Bohaterka pierwszego lesbijskiego pocałunku w amerykańskiej telewizji. Komediantka, aktorka i dziennikarka Ellen Degeneres przetarła wiele szlaków ujawniając swoją orientację seksualną w topowym programie Oprah Winfrey i biorąc głośny ślub ze swoją wieloletnią partnerką. Przypłaciła to załamaniem psychicznym i depresją.

Ellen DeGeneres urodziła się 26 stycznia 1958 roku w Jefferson w Luizjanie jako jedna z trójki dzieci Elliota i Betty DeGeneres, którzy rozwiedli się, kiedy była nastolatką. Wiele lat później wspominała, że cały czas rozśmieszała swoją matkę, starając się ułatwić jej trudny czas po rozwodzie.  Wychowywała się w Nowym Orleanie i Atlancie w Teksasie. W 1976 roku podjęła studia o komunikacji na Uniwersytecie Nowego Orleanu, ale zrezygnowała po pierwszym semestrze.

Komiczka Ameryki

Po porzuceniu nauki Ellen DeGeneres podejmowała się wielu zajęć, pracując jako sekretarka, malarka domów, kelnerka, barmanka, poławiaczka ostryg, uliczna sprzedawczyni. Mając 23 lata zaangażowała się w Clyde’s Comedy Club, jedynym wówczas klubie komediowym w swoim mieście, gdzie była komikiem i wodzirejem. Dzięki temu zyskała popularność i rozpoczęła występy w innych stanach i telewizji.

Jej kariera nabrała rozmachu po wygraniu konkursu „Showtime” w 1982 roku. Jako najśmieszniejsza osoba w Ameryce w 1986 roku wystąpiła gościnnie w „The Tonight Show”. Podczas programu doszło do symbolicznego wydarzenia –  Johnny Carson zaprosił ją, żeby usiadła obok, co było tradycyjnym wyróżnieniem wśród komików w show-biznesie.  5 lat później otrzymała tytuł najlepszej żeńskiej komiczki podczas American Comedy Awards.

Lesbijska miłość na wizji

Na początku lat 90. później powstał serial komediowy „Ellen”, w którym DeGeneres zagrała tytułową rolę bohaterki, inspirowanej jej występami. Początkowo otrzymywał mieszane recenzje, ale z czasem zyskiwał coraz większą popularność, by w 1997 roku przynieść jej prestiżową Peabody Award.

Słynny odcinek, w którym znalazł się pierwszy lesbijski pocałunek w historii amerykańskiej dziennej telewizji został zatytułowany „Puppy Episode”, czyli „Odcinek o szczeniaczku”. Było to nawiązanie do wewnętrznego dowcipu wśród tworzących go osób: tytułowa bohaterka tak długo była singielką, że powinna dostać pieska. Odcinek obejrzało 42 milionów widzów i został wyróżniony Emmy Award za najlepszą pracę komediową.

Pocałunek dwóch aktorek oraz publiczne potwierdzenie bycia lesbijką wstrząsnęło Ameryką. Oprah Winfrey, która grała w tym odcinku terapeutkę tytułowej Ellen, wspomina, że po jego premierze otrzymywała pogróżki, obelgi czy żądania „powrotu do Afryki”. Po fali krytyki i utracie wielu widzów, sitcom został zakończony po 1998 roku.

Poważna i publiczna rozmowa na temat orientacji seksualnej Ellen odbyła się w programie „The Oprah Winfrey Show”. Na pytanie, dlaczego  tak długo nie chciała się ujawnić, Ellen przyznała: „Bałam się, że jeśli wiedziałabyś, że jestem lesbijką, nie polubiłabyś mnie”.

„Miałam wszystko, o czym marzyłam, ale nie mogłam być sobą. Zdecydowałam się na szczerość. To było takie dziwne – ludzie, którzy kochali mnie za bycie zabawną, nagle przestawali mnie lubić za bycie sobą” – komentuje ten okres w swoim życiu.

Po zakończeniu produkcji sitcomu Ellen miała trudny czas w swoim życiu prywatnym i zawodowym. Brukowce szeroko rozpisywały się o jej zerwaniu z aktorką Anne Heche. Przyznała, że doprowadziło to do depresji. „Przechodziłam przez fazę, nieważne, czy to miało sens czy nie, w której myślałam, że wszyscy mnie nienawidzą. Czułam się okropnie”.

W 2008 roku Ellen wzięła ślub z australijską aktorką Portią de Rossi. Ceremonia odbyła się w kilka miesięcy po zniesieniu zakazu zawierania małżeństw tej samej płci w Kalifornii. Dopiero w 2010 roku udało się legalnie zmienić nazwisko Portii.

Ellen DeGeneres i Portia de Rossi
Zdjęcie: Mathew Imaging/FilmMagic for Variety Magazine

Wielki powrót

DeGeneres powróciła na scenę w 2001 roku, po wydarzeniach z 11 września, kiedy po poprowadzeniu ceremonii rozdania nagród Emmy zebrała wiele pochwał za sposób w jaki odniosła się do tragedii. Kolejne lata przyniosły jej występy telewizyjne w „Saturday Night Live” oraz „Hollywood Squares”, produkcję specjalnego odcinka HBO „Ellen DeGeneres: Here and Now”.  Napisała też bestsellerową książkę z opisem doświadczeń i anegdot z tras komediowych oraz użyczyła swojego głosu w produkcji „Gdzie jest Nemo” jednej z pierwszoplanowych postaci – rybce Dory.

W 2003 roku Ellen zaczęła prowadzić „The Ellen DeGeneres Show” – talk show nadawany w ciągu dnia. Już rok później program zebrał 12 nominacji do Emmy. Do dziś program Ellen zdobył ponad 60 Emmy Awards i 17 People’s Choice Awards a kanał na Youtub’ie znajduje się w pierwszej dwudziestce najlepiej  subskrybowanych na świecie.

„Codziennie się bawię. To najlepsza praca, jaką kiedykolwiek miałam. Prowadzę talk show. To nie moja praca, żeby się kłócić o religii, polityce czy seksualności. Moja praca polega na rozśmieszaniu ludzi” – mówi w wywiadach.

Inny świat

W 2014 roku poprowadziła ceremonię rozdania Oscarów. „To było niesamowicie straszne, zaraz obok skakania na bungee” – powiedziała poproszona o ocenę tego wydarzenia. W 2016 roku otrzymała najwyższe cywilne odznaczenie z rąk Baracka Obamy – Prezydencki Medal Wolności.

W 2017 roku Ellen świętowała 20 rocznicę pocałunku w “The Puppy Episode” zapraszając do studia Laurę Dern i Oprah Winfrey. „Wiele się zmieniło przez te 20 lat. Nawet kiedy ten program się zaczął, producenci byli bardzo skrępowani rozmową o mnie i moim związku. Teraz jesteśmy tutaj a ja zrobiłam całą serię o byciu lesbijką. Nadal jest jednak wiele do zrobienia, żeby wszyscy mieli prawo być tymi, którymi są naprawdę”- mówiła do swoich gości w studiu.