„Doświadczają często specyficznych rodzajów przemocy, których nie znają kobiety bez niepełnosprawności, np. niszczenie wózków czy przemoc w domach pomocy społecznej” – tak Maja Staśko opisuje przemoc wobec kobiet niepełnosprawnych. Aktywistka tłumaczy, dlaczego powinno się mówić więcej o tym zjawisku.
Przerażające statystki
„20 proc. kobiet na świecie to kobiety z niepełnosprawnościami. Są kilkukrotnie bardziej są narażone na przemoc niż inne kobiety. A często to przemoc staje się powodem ich niepełnosprawności – fizycznej czy mentalnej, w wyniku pobicia, traumy czy PTSD” – podkreśla Maja Staśko.
Jak dodaje, blisko 80 proc. kobiet z niepełnosprawnościami doświadcza przemocy. Są dotykane bez ich zgody, traktuje się je jak dzieci, uznaje się, że nie mają potrzeb seksualnych, a mimo to spotyka je przemoc seksualna.
„Doświadczają często specyficznych rodzajów przemocy, których nie znają kobiety bez niepełnosprawności, np. niszczenie wózków czy przemoc w domach pomocy społecznej” – pisze Staśko.
Problemy z uzyskaniem wsparcia
Przemoc wobec kobiet niepełnosprawnych to często dopiero początek piętrzących się przed nimi problemów. Jak się okazuje się, uzyskanie przez nich pomocy i wsparcia graniczy z cudem.
„Jeśli kobieta na wózku została zgwałcona, może nie być w stanie dostać się do ginekologa. Szpital psychiatryczny może nie mieć dostosowanego dla niej łóżka. Infolinia jest niedostępna dla osób głuchych czy słabo słyszących. Kobiety posługujące się polskim językiem migowym mogą nie zostać zrozumiane na policji” – wymienia Maja Staśko.
Pozostaje jeszcze kwestia kobiet niepełnosprawnych intelektualnie – „jak mogą zgłosić przemoc seksualną? Kto im uwierzy?” – pyta Staśko. Według niej w nie lepszej sytuacji są też te z niepełnosprawnością wzroku, które korzystają ze wsparcia psa przewodnika. Bo który ośrodek po przemocy przyjmie ją z psem?
Zalegalizowana przemoc?
Sytuację jeszcze bardziej komplikuje to, że, jak pisze Staśko, „niektóre formy przemocy wobec kobiet z niepełnosprawnościami są zalegalizowane”. To między innymi:
- ubezwłasnowolnienie,
- zmuszanie do brania leków np. w szpitalach psychiatrycznych,
- zakaz zawierania małżeństw przez osoby z niepełnosprawnością mentalno-intelektualną,
- przymusowe sterylizacje i aborcje,
- zakaz aborcji.
Staśko podkreśla, że kobiety niepełnosprawne czują się uwięzione, bez wsparcia, boją się ubezwłasnowolnienia – więc starają się nie sprzeciwiać, nawet gdy dzieje im się krzywda.
„Osoby z niepełnosprawnościami intelektualnymi lub mentalnymi w sądzie mogą usłyszeć, że są chore psychicznie – a przez to niewiarygodne. Ich oprawca pozostanie bezkarny” – dodaje.
Maja Staśko
Maja Staśko to aktywistka, publicystka, krytyczka literacka. Jest autorką książki ,,Gwałt to przecież komplement. Czym jest kultura gwałtu?” (darmowego ebooka). Obecnie profil Mai Staśko na Instagramie śledzi ponad 47,5 tys. osób.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Źródło: panel zorganizowany przez Fundację Autonomia z okazji Dnia Osób z Niepełnosprawnościami. W panelu uczestniczyły ekspertki i aktywistki: K. Żeglicka, M. Szarota, K. Bierzanowska, E. Rutkowska.
Zobacz także
Fabian Puchalski: Polska nie jest w żaden sposób przygotowana na wspieranie niepełnosprawnych. A rzadko zdarza się, że osoba z niepełnosprawnością jest milionerem
„Dla niepełnosprawnych seks jest dokładnie tak samo ważny, jak dla pełnosprawnych, ale przez to, że społeczeństwo pomija ich potrzeby, oni sami zaczynają je wypierać” – mówi Monika Rozmysłowicz, trener psycho-fizjo-seksualny
„Jeżeli uważamy, że zmienimy decyzje rządzących, to dlaczego nie możemy zawalczyć też o to, by niepełnosprawni mieli godne życie?” – mówi Barbara Kędzior, autorka bloga „Rybia łuska – mój świat”
Spodobał ci się artykuł? Poleć go koleżance
Podoba Ci się ten artykuł?
Polecamy
„Mastektomia to nie koniec życia ani kobiecości. Po niej można dalej funkcjonować, żyć i cieszyć się tym życiem” – mówią autorki niezwykłych zdjęć kobiet po raku piersi i akcji „Pomacaj się”
Ewa Kasprzyk: Uwielbiam słodkie lenistwo i nicnierobienie, ale w międzyczasie skoczę sobie ze spadochronem lub pójdę pomorsować
Katarzyna Tubylewicz: Samotność wybrana to przyjemna osobność, luksus uwolnienia się od międzyludzkich zobowiązań, to oddech i poczucie wolności
